در شماره ژانویه ۲۰۱۲ مجله فوکاس به مقاله ای برخوردم با نام شهر متفکر (The Thinking City). ماجرا در باره شهری بود به نام سانگدو (Songdo) در کره جنوبی. چند شرکت سرمایه گذاری همراه با غول کامپیوتری، سیسکو، دست به دست هم داده اند تا مدرنترین شهر مبتنی بر فناوری دیجیتال در جهان را بنا کنند، شهری که در صورت موفقیت، مدلی خواهد بود برای شهرهای مشابه در دیگر نقاط جهان.
در حال حاضر ۲۲۰۰۰ نفر در این شهر زندگی می‌کنند و تا پایان سال ۲۰۱۲، پنج هزار نفر دیگر به آن افزوده خواهد شد. قرار است با تکمیل پروژه در سال ۲۰۱۵، ۶۵۰۰۰ نفر در این شهر ۶ کیلومتر مربعی زندگی کنند. ایده اصلی عبارت است از اینکه در این شهر، نه تنها افراد، بلکه اشیا، ساختمان‌ها، راه‌ها، علایم رانندگی و لوازم خانگی نیز از طریق اینترنت بهم متصل هستند.
برای مثال با کاهش عبور و مرور در یک خیابان، چراغ‌های آن، که از نوع LED هستند، کم نور‌تر می‌شوند. حسگرهایی که توسط سیسکو در متر به متر خیابان‌های شهر نصب شده، اطلاعات ترافیکی لحظه به لحظه را به مرکز کنترل دیجیتالی شهر ارسال خواهند کرد. از کلیه منازل و ادارات و حتی از طریق کیوسک‌هایی در معابر امکان برقراری تماس ویدیویی برای کلیه شهروندان وجود خواهد داشت – این فناوری حضور از راه دور یا Telepresence نامیده می‌شود. مصرف انرژی در منازل و ادارات بصورت دیجیتالی کنترل و الگوی مصرف در هر لحظه نمایش داده خواهد شد. با ایجاد فضای سبز روی بام ساختمان‌ها از اتلاف گرما پیشگیری می‌شود. زباله‌ها نیز از طریق یک سیستم لوله کشی تحت فشار از سطح شهر و منازل جمع آوری می‌شوند، در نتیجه خبری از کامیون‌های حمل زباله در شهر نخواهد بود.
خروجی آب استفاده شده توسط ماشین‌های ظرفشویی و لباسشویی جمع آوری شده و برای آبیاری کشتزارها مورد استفاه قرار خواهد گرفت. شهر سانگدو، یکی از سبزترین شهرهای جهان هم خواهد بود.
بله اینها شرح یک پروژه واقعی در حال اجرا در کره جنوبی است نه داستانی علمی تخیلی! و این در حالی است که شهروندان عزیز ایرانی، بسیاری اوقات حتی برای ارسال و دریافت یک ایمیل ساده نیز با دشواری مواجه هستند. آیا متولیان صنعت و فناوری کشور از شکاف دیجیتالی ایجاد شده بین ما و دنیای پیرامون‌مان نگران نیستند؟
بهزاد مقصودی
نوشته شده در تاریخ : ۱۶ بهمن ۱۳۹۰