دیشب توی بالکن حیاط خانه دوستمون چادر زدیم و از نسیم‌های خنک شبانه لذت بردیم. صبح زود با آنها خداحافظی کردیم و راه افتادیم. مسیرمون کم کم به دریا نزدیک می‌شد و باد بوی اقیانوس رو با خودش می‌آورد.
اقیانوس هند سومین اقیانوس بزرگ جهان و۲۰٪ از سطح کره زمین را پوشانده است. همچنین گرم‌ترین حوزه اقیانوسی جهان به‌شمار می‌آید. از جمله مهمترین تأثیرات این اقیانوس ایجاد بادهای باران‌آور موسمی است که در سرتاسر جنوب شبه قاره هند و آسیای جنوب شرقی باعث ایجاد باران‌های فصلی و همچنین جریان‌های آب‌گرم استوایی می‌شود. این اقیانوس از شمال به آسیا، از غرب به آفریقا، از شرق به استرالیا و از جنوب به اقیانوس منجمد جنوبی منتهی می‌شود.
به آبی بی‌کران رسیدیم و مدت‌ها کنارش رکاب زدیم. مسیر فوق العاده زیبا بود و ارزش این همه سختی تا اینجا اومدن و تحمل گرمای شدید رو داشت.
توی مسیر کلی میمون دیدیم که روی درخت‌ها بازی‌گوشی می‌کردند. علاوه بر میمون‌ها، تو این مناطق گربه وحشی و تعداد زیادی گاو و گاومیش هم دیدیم که همه جا در اطراف و حتی وسط جاده بودند. گاوها شاخ‌های بزرگ و کوهان‌های کوچکی داشتند.
به یک کانال آبی رسیدیم که برای عبور از آن باید از لنج استفاده می‌کردیم. خودمان و دوچرخه‌ها سوار بر فرری شدیم و بر روی آب حرکت کردیم.
امروز یک زوج سایکل‌توریست سوئیسی دیدیم که بیش از ۷۰ سال سن داشتند. آنها خیلی سرحال و جوان‌دل بودند، با دیدن آنها فهمیدیم که جهانگردی به سن و سال نیست و اتفاقا تو این سن و سال شاید بهتر بشه بر جوامع بشری تاثیر گذاشت و می‌توان از آن برای نزدیک کردن فرهنگ‌ها استفاده کرد. در واقع جهانگردی فرصتی گرانبها است که می‌توان از آن برای آموزش دادن انسان‌ها در مورد فرهنگ‌ها و محیط‌های دیگر بهره برد.
بعد از ۷۱ کیلومتر رسیدیم به شهر ساحلی راتناگیری و رفتیم خونه دوستمون. احتمالا فردا رو هم برای استراحت و بازدید از اطراف شهر مهمونشون باشیم.
